تو دلم...

همیشه تو دلم انتخاباته و هر لحظه که "خودم" باشم برای کاندیدای فطرتم دعا میکنم.

       مهربونترین! کمکش کن.

همیشه آخرش به تو می رسم

از مدرسه با هم بودیم؛ خیلی صمیمی، از همون رفیقا که پسوندش فابریکه! براش میمردم و برام جون میداد. همه دلخوشیم بود؛ از جیک و پوک هم خبر داشتیم.

تا....

گذاشت رفت و به قول دهه هفتادیا ببعد، کات کرد و من سیاه پوشش شدم!

دوماه آزگار سیاه پوشیدم.

 چقدر سخت بود دیدن و نداشتنش، دیگه تو دلم مرده بود؛ دیگه فابریکم نبود.

عادت کردم به نبودنش، به حرف نزدن، به درد دل نکردن، به محبت نکردن و ندیدن

برام عبرت شد!

دیگه دل نبندم به هیچکس و هیچ چیز! سخت شده بودم، تند و بدعنق و حال به حالی

آسمون دلم روبراه نبود، گاهی ابری، گاهی بارونی و یه وقتایی هم ظاهرا فارغ از غم

اونقدر اینور اونور خودمو درگیر کردم که بتونم عادت کنم

تااا....

اونو دیدم

سه سال طول کشید تا بهش اعتماد کنم. سه روز و سه ماه نه!

سه سال تو موقعیتهای مختلف. حتی گاهی امتحانش کردم.

با احترام اهل قضاوت نیان!!

شاید بدون تعارف ترین مطلبم این باشه

بزرگوار!

اگر قابل دونستی و مطلبهای آبکی منو خوندی لطفا قضاوت نکن.

گاهی ماجرای خودمه

 گاهی اتفاقی که برای یه دوست افتاده

شاید هم حرفهایی که چندین سال پیش شنیدم

از دوستان، آشناها، یا یه رهگذر که محض درد دل گفته

به هرحال هرچه هست این قطعیه که حرف دله

لطفا در مورد منشا مطلبی که میخونی قضاوت نکن

والله اعلم ما لاتعلمون...

گوشه ی ذهنم

همین گوشه ی ذهنم کلمات باهم درگیرند و کلنجار می روند... 

لذت

چله نشینی که فقط عزلت نیست! 

هنر اینست که بین آدمها باشی و چله بگیری. (هرچند منکر نوع اول هم نیستم)

سخته به گوشت بخوره و نشنوی

سخته ببینیش و نگاهش نکنی

سخته دلتنگش باشی، بتونی بری و نری

سخته دلت بخاد و پا روش بذاری

سخته تو خیالت جولان بده و به عهدت پابند بمونی

آدمیزاده دیگه

آدم یعنی همین

یعنی دو تا راه داری 

یعنی دو تا وجه داری

یکی فطرت و دیگری نفس

میتونی نفستو به بند بکشی

و این معنی کامل لذته، این لذتبخشه

درد غربت

... درد غربت است؛ غربت آدمی که با خطاب «اهبطوا» از دریای جوار بدین کویر تشنه فرو افتاده است تا تشنگی عشق را دریابد؛ غربت آدمی که از دیار عدم و قدم، به این منزل حادثه فرو آمده،  از دارالقرار به مهبط بی قراری و عشق... (شهید آوینی)

 

اینجا رو خیلی دوست دارم

خوبه که اینجام

خوبه که میتونم بنویسم

و... خیلی خوبه که ناشناسم

برای خودم، برای دلم، وشاید در آینده برای عشقم

گاهی یه چیزایی رو دلم سنگینی میکنه که نمیخوام به هیچکس بگم حتی محرم اسرار! 

اینجا جای خوبیه برا همین دوستش دارم. 

یا من أرجوه لکلِّ خیر

یا من أرجوه لکلِّ خیر... 

مگر می توان از رزق تو بهره برد و امید نداشت؟ 

مگر می شود با یاد آرامبخش تو، دلهره داشت؟

اگر به من باشه هیییچ امیدی نیست

خوبه که هیچ چیزی به من واگذار نشده

همین، تنها روزنه ی امیده

وقتی که اسم تو باشه امید هم هست

تمام دلخوشیم همینه؛ اینکه یاد تو نوره و من می تونم نورانی بشم

منو از ظلمت رها کن...

یادآوری ۱

 فرمود:

اعدی عدوک نفسک...

 نفسم با لشکر غرور و کبر و جهل و منیت،  همیشه منتظر یک لحظه غفلت است تا اندوخته ام را به تاراج ببرد و زحماتم را به باد فنا دهد.

بهانه

دلتنگی بهانه ایست برای آغاز!

خستگی بهانه ایست برای آرامش!

و آمدنت بهانه ای برای چشمانم...

اشک را دوست دارم و بهانه های کوچکش را می پرستم.

گاهی بهانه اش بودن است و گاهی نبودن

گاهی داشتن و گاهی نداشتن

گاهی شادی ست و گاهی غم

خلاصه همه بهانه است...

               و من با بهانه آغاز می کنم نوشتن را...