همیشه آخرش به تو می رسم

از مدرسه با هم بودیم؛ خیلی صمیمی، از همون رفیقا که پسوندش فابریکه! براش میمردم و برام جون میداد. همه دلخوشیم بود؛ از جیک و پوک هم خبر داشتیم.

تا....

گذاشت رفت و به قول دهه هفتادیا ببعد، کات کرد و من سیاه پوشش شدم!

دوماه آزگار سیاه پوشیدم.

 چقدر سخت بود دیدن و نداشتنش، دیگه تو دلم مرده بود؛ دیگه فابریکم نبود.

عادت کردم به نبودنش، به حرف نزدن، به درد دل نکردن، به محبت نکردن و ندیدن

برام عبرت شد!

دیگه دل نبندم به هیچکس و هیچ چیز! سخت شده بودم، تند و بدعنق و حال به حالی

آسمون دلم روبراه نبود، گاهی ابری، گاهی بارونی و یه وقتایی هم ظاهرا فارغ از غم

اونقدر اینور اونور خودمو درگیر کردم که بتونم عادت کنم

تااا....

اونو دیدم

سه سال طول کشید تا بهش اعتماد کنم. سه روز و سه ماه نه!

سه سال تو موقعیتهای مختلف. حتی گاهی امتحانش کردم.

ناخواسته بهش وابسته شدم. به آرامشش، به متانتش، حتی به ایرادهایی که محترمانه از رفتارها و حرفام میگرفت.

به اینکه بشینه روبرومو فقط گوش بده. بدون قضاوت، بدون ناراحتی، بدون اینکه بعضی حرفام آتو بشه دستش و سوءاستفاده کنه. خیالم راحت بود که کنارمه و هوامو داره و هواشو دارم. خلاصه باهاش راحت بودم همه جوره.

نمیدونم چرا گاهی تا میای آروم بگیری یه تند باد، یه طوفان، میزنه و همه چیو داغون میکنه

و باز ...

هنوزم نفهمیدم چرا جدا شد ازم چرا رفت!

با کلی منت کشی قبول کرد که فقط تو بعضی جمعهایی که باهم بودیم بیاد؛ اما نه با من، جدا. این دیگه نمک شد رو زخم کهنه ام و سوزوند همه ی وجودمو.

حالا منم و باز هم تنهایی! باز هم بهم ثابت شد هیچ کس و هیچ چیزی ارزش دلبستن نداره الا اونکه همیشه وفاداره!

راستی این روزا همش فکرم این شده:

چیزی که نپاید دلبستگی نشاید و تنها کسی که شایسته ی دل بستنه فقط خداست.